من مؤثرم…؟!!

استکان چای داغ را رو به پنجره نگه می‌دارم. در همان حال که دستم از حرارت چای به سوزش افتاده، با دست دیگر گوشی را از روی میز برمی‌دارم. انگشت اشاره دست از سوزش زیاد بی‌حس شده. گمان می‌کنم با انگشتِ بی‌حس شده نمی‌توانم حسگر اثر انگشت گوشی را لمس و روشن کنم. به رغم تصورم اما، با کوچکترین تماس با حسگر، گوشی روشن می شود. [مثل همیشه تحلیل فلسفی رخداد به مغزم هجوم می‌آورد. امر محسوسی که ادراک نمی‌شود اما در جهان خارج اثر می‌گذارد! اشکال از گیرنده است یا فرستنده؟] 

زاوایای مناسب عکاسی از استکان را به‌گونه‌ای تنظیم می‌کنم که بخارِ چایِ پشتِ پنجره با وضوح بیشتری ثبت شود. [تکنولوژی در لحظه لحظه‌های زندگی‌مان نفوذ کرده. گویی لحظات ثبت نشده زندگی را زندگی نمی‌کنیم!] 

اینستاگرام را باز می کنم و طبق عادت، چند پست ابتدای صفحه‌ خانه یا همان Home را اسکرول می‌کنم. [گفتم عادت؟ شاید بهتر باشد بگویم اعتیاد. اعتیادِ دست‌ها به اسکرول کردن! اعتیادی که هنگام مطالعه کتاب‌های کاغذی هم دست از سرِ ما مجازیست‌ها بر نمی‌دارد!] 

پست‌های تاپ، از چند خبرگزاری و پیج های فان هستند؛ اما با یک موضوع واحد، یا بقول اکتیویست‌ها «ترند»: تفاهم نامه ایران و چین!

 [مدتی هست که از دعواهای سیاسی کنار کشیده‌ام و به تبع علاقه ای هم به دنبال کردن مواضع افراد در دعواهای سیاسی ندارم. این حرف را از کسی می‌شنوید که اولین کنش سیاسی‌اش در 7 سالگی بوده؛ انتخابات خرداد 76. زمانی که با بزرگترهای فامیل وارد بحث های جدی و طرفداری از یک نامزد می‌شد. شاید هم قبل تر، در چهار- پنج سالگی! وقت ماشین‌بازی با خواهر و برادرهایش، ماشین‌ها به اسم مسئولان مختلف جمهوری اسلامی نام گذاری می‌شدند! ماشین آقای خامنه‌ای؛ ماشین آقای رفسنجانی؛ ماشین آقای ولایتی! این تطور و تحول در روی‌گردانی از کنش‌های سیاسی اما، یک‌شبه اتفاق نیفتاد. داستان کنشگری دختری که پای ثابت بحث‌های سیاسی بود؛ کسی که همیشه دوست داشت تریبون داشته باشد و تریبون‌داری کند؛ بالا و پایین فراوان داشت.] 

از اسکرول کردن پست‌ها دست می‌کشم. پیام‌ها یا به اصطلاح دایرکت‌ها را باز می‌کنم. چند سالی است که پیام های نخوانده توی دایرکتم انبار می‌شوند. در این فرصت اندک تا خنک شدن چای، فرصتی هست تا چند پیام اولی را باز کنم:

– «ببخشید، نظر شما در باره تفاهم ایران و چین چیه؟ شما خبر دارید قضیه چی بوده؟»

– «شما که بیوی پیجتون نوشتید پرسشگر، چرا از مسئولین مطالبه نمی کنید ایران فروشی نکنند؟»

– «خانومِ … ، شما که اینفلوئنسر هستید و حرفتون شنیده میشه چرا در باره این خیانت تفاهم نامه چین چیزی نمی نویسید؟ چرا مردم رو آگاه نمی‌کنید؟»

چای را در دهانم می چرخانم و قورت می دهم. می‌خواهم مثل همیشه این چنین پیام‌ها را بدون جواب بگذارم. درخواست نظر از یک غیر متخصص و احتمالا غیر آگاه. اما پیام آخری سخت ذهنم را درگیر کرده: «اینفلوئنسر»!

– «بابا تو رو چه به اینفلوئنسر!» 

این اولین جمله‌ای است که از ذهنم عبور می‌کند. یک چیزی اما انگار ذهنم را قلقلک می‌دهد: «اینفلوئنسر یعنی تاثیرگذار». اولین جمله، حالا به چند سوال تبدیل شده است: «آیا واقعا تاثیرگذار هستم؟ میدان تاثیرگذاری اینفلوئنسر تا کجاست؟ اینفلوئنسر چه مشخصاتی دارد، یا بهتر بگویم، اینفلوئنسر چگونه شخصیتی است؟»